De aria Amarilli mia bella gecomponeerd door Giulio Caccini komt regelmatig in de zanglessen langs. Het liefdeslied is een mooi voorbeeld van spreken op een muzikale toon. Een zintuiglijke en kleurrijke vertelling.
Vorig jaar kreeg ik een verrassend cadeau. ‘Zet deze bol in een stevige pot, hij komt vanzelf op’ was het advies. Het cadeau bevatte een geheim; onverwacht was er groen, richtte het zich op, ontvouwde zich een rood. Dit was nog niet eerder gezien!
Dit groeien en bloeien doet mij denken aan een leerproces in de zone van de naaste ontwikkeling. Het kent een eigen tijd. Muzikaliteit en techniek groeien als je er ‘niet bij stilstaat’. Je bent nieuwsgierig en het ontplooit zichzelf. Het hart opent zich.
#nieuwsgierig naar jouw bloeiwijze?
Amarilli, mijn schoone,
gelooft ghy dat de liefd’ die’k u betoone,
niet in mijn hert zou woone,
geloof het vrij, en vreest ghy onderwylen,
neem een van dees’ myn pijlen,
open dees’ borste,
ghy vint in’t hert geschreven:
Amarilli, mijn leven.
Le VIIième Livre des Chansons—
Amsterdam—P.Matthijs/J.Jansen—1644
De naam Amaryllis komt uit de Griekse mythologie.
Amaryllis was een verlegen meisje dat verliefd werd op de herder Alteo. Alteo was zo sterk als Hercules en zo mooi als Apollo. Alteo had echter enkel oog voor bloemen en niet voor de mooie Amaryllis. Zijn diepste wens was een bloem te zien die niemand anders ooit had gezien.
Ten einde raad consulteerde Amaryllis het orakel van Delphi. Die gaf haar een gouden pijl en volgende raad: Amaryllis moest elke nacht in maagdelijk wit gekleed voor Alteo’s deur een liefdesspreuk opzeggen. Terwijl ze dit deed moest ze haar hart doorboren met de gouden pijl. Dit moest ze blijven herhalen tot er iets zou gebeuren.
Nacht na nacht vloeide het bloed van het verliefde meisje over de grond voor Alteo’s huis.
De 30e nacht ontsproot er een vuurrode bloem uit het bloed van de mooie Amaryllis. Amaryllis riep Alteo en toonde hem de bloem. De bloem die niemand anders ooit had gezien. Eindelijk beantwoordde de herder Amaryllis liefde.